เทลลูเรียม

เทลลูเรียมถูกค้นพบในทรานซิลเวเนียในปี 1782 โดยฟรานซ์-โจเซฟ มึลเลอร์ ฟอน ไรเชนสไตน์ ในแร่ที่มีเทลลูเรียมและทองเป็นส่วนประกอบ

ในปี 1789 นักวิทยาศาสตร์ชาวฮังการีอีกคน พาล กิไตเบล ก็ค้นพบธาตุนี้อย่างอิสระในแร่จากดอยช์-พิลเซนซึ่งเคยถูกมองว่าเป็นโมลิบดีไนต์ที่มีเงินเป็นส่วนประกอบ

ในปี 1798 มันถูกตั้งชื่อโดยมาร์ติน ไฮน์ริช คลาโพรธ ผู้ซึ่งก่อนหน้านี้ได้แยกมันจากแร่คาลาเวอไรต์

การใช้งานหลักของเทลลูเรียมคือในโลหะผสม โดยเฉพาะในเหล็กและทองแดงเพื่อปรับปรุงความสามารถในการกลึง

เทลลูเรียมใช้เป็นส่วนผสมพื้นฐานในแก็ประเบิด และเติมในเหล็กหล่อเพื่อควบคุมการแข็งตัว

ใช้ในการวัลคาไนซ์ยางและในตัวเร่งปฏิกิริยาสำหรับการแตกตัวของปิโตรเลียม

เทลลูเรียมใช้เป็นสารให้สีในเซรามิก