วาเนเดียม

แวนาเดียมถูกค้นพบครั้งแรกโดยอันเดรส มานูเอล เดล รีโอ ในปี 1801

ในปี 1805 นักเคมีชาวฝรั่งเศส อิปโปลีต วิกตอร์ กอลเลต์-เดสกอติลส์ ประกาศอย่างไม่ถูกต้องว่าธาตุใหม่ของเดล รีโอ เป็นเพียงตัวอย่างโครเมียมที่ไม่บริสุทธิ์

ในปี 1831 นักเคมีชาวสวีเดน นิลส์ กาเบรียล เซฟสตรอม ค้นพบธาตุนี้อีกครั้งในออกไซด์ใหม่ที่เขาพบขณะทำงานกับแร่เหล็ก

ในปีเดียวกันนั้น ฟรีดริช เวอห์เลอร์ ยืนยันผลงานก่อนหน้านี้ของเดล รีโอ

แวนาเดียมใช้เป็นสารเติมแต่งในเหล็กกล้าเพื่อเสริมความแข็งแรงและป้องกันการกัดกร่อน

โลหะผสมไทเทเนียม-อะลูมิเนียม-แวนาเดียมใช้ในเครื่องยนต์เจ็ทและสำหรับเครื่องบินความเร็วสูง

แผ่นแวนาเดียมใช้ในการหุ้มไทเทเนียมกับเหล็กกล้า

แวนาเดียมเพนทอกไซด์ใช้ในเซรามิกและเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาในการผลิตกรดกำมะถัน