เบริลเลียม

หลุยส์-นิโคลัส โวเกอแลง ค้นพบเบริลเลียมในรูปออกไซด์ทั้งในแร่เบริลและมรกตในปี 1798

ฟรีดริช เวอห์เลอร์ และอองตวน บุสซี แยกเบริลเลียมได้อย่างอิสระในปี 1828 โดยปฏิกิริยาเคมีของโพแทสเซียมโลหะกับเบริลเลียมคลอไรด์

กระบวนการผลิตเบริลเลียมเชิงพาณิชย์ที่ประสบความสำเร็จครั้งแรกถูกพัฒนาในปี 1932 โดยอัลเฟรด สต็อก และฮันส์ โกลด์ชมิดท์

เบริลเลียมใช้ในเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์เป็นตัวสะท้อนหรือตัวหน่วง

โลหะเบริลเลียมใช้สำหรับชิ้นส่วนโครงสร้างน้ำหนักเบาในอุตสาหกรรมการป้องกันและอวกาศในเครื่องบินความเร็วสูง, จรวดนำวิถี, ยานอวกาศและดาวเทียม

ต่างจากโลหะส่วนใหญ่ เบริลเลียมแทบจะโปร่งใสต่อรังสีเอ็กซ์ จึงใช้ในหน้าต่างรังสีสำหรับหลอดเอ็กซ์เรย์